Nemrut’ta Halimiz İçler Acısı

Nemrut’ta Halimiz İçler Acısı

Nemrut dünya mirasıdır. Değil Malatyalılar, “Burası bizim de bizim” diyen Adıyamanlılar dahi bir çakılını yerinden oynatamaz.

Çok uzaklardan gelenlerle her gün dolup taşmaktadır.

Bu cazibe merkezine Adıyaman’dan gelirsen bir muamele, Malatya’dan gelirsen başka bir muamele ile karşılaşırsın.

İki il de Türkiye’nin ili değil mi? Ama burada sanki farklı farklı Kültür Bakanlığı var.

Tümülüsün olduğu tepeye Adıyaman tarafından gelirsen 1,5 kilometre, Malatya tarafından gelirsen 200 metre yürüme mesafesi var.

İşin ilginç tarafı bu mesafeler de ki hizmetler.

Adıyaman tarafından Nemrut’a gelenler için ahşap ve düz bir yol yapılmış, Malatya tarafına ise adeta çakıl dökülmüş.

Malatya tarafından gidenler, hiçbir yerde bu kadar eziklik çekmedik, böylesine hor görülmedik, sanki bizler yok sayılmışız düşüncesine kapılmakta.

Gerçekten de haklılar.  Bunun hiçbir açıklaması olamaz. Kanunlarla yönetilmekteyiz. Hiç kimse keyfi davranamaz, davranmamalı.

Adıyaman çok kızarmış.

Malatya hiçbir olayda bu kadar örselenmemiştir.

Beyler, empati yapalım. Şubat tatilinde; Kahta’da oturan Pütürgeli öğretmen, baba evine gelecek. Gelecek ama nasıl gelecek. Tam tersini düşünelim. Pütürge’deki öğretmen memleketi olan Kahta’ya nasıl gidecek.

Güleriz ağlanacak halimize.

Pütürge’de okunan ezan nerede ise Kahta’da duyulmakta.  Ancak,  bu sınır komşu iki ilçeyi birbirine bağlayan bir karayolu yok. Malatya, Erkenek, Gölbaşı, Adıyaman yaparak birbirlerine gidebiliyorlar, gelebiliyorlar.

Dünyanın hiçbir yerinde yaşanmayacak bir olay.

En ilkel ülkelerde dahi görülmeyecek bir durum.

Bunun mantıklı bir açıklamasını kim yapabilir?

Nemrut’ta Malatya  “Yaşar ne yaşar, ne de yaşamaz “ durumunda. Bu ayıp Malatya’nın değil. Kültür Bakanlığı’nın.

Bugün Kültür ve Turizm Müdürlüğü’nün her görevlisi, yazdıklarımızın çok daha fazlasını söylemekte. Yapılanlara inanamamaktalar.

Neymiş efendim, Adıyaman çakılcak her çiviye çok kızarmış.

Kahta ile Pütürge arasında yapılacak yol Adıyaman turizmini daha da artıracaktır. Çünkü Nemrut’un devamı Adıyaman tarafındadır. Malatya tarafından gelenler Kahtaya, Cendere’ye akacaktır.

Adıyaman’daki kalıntıları görenler ise dönüş yolu olarak Malatya’yı tercih edeceklerdir.

Nemrut’taki olağanüstü haller normale döndüğünde her iki ile de yarayacaktır.

Bu arada, Nemrut’a Malatya tarafından çıkarken son tesis olan lokanta Adıyamanlılar tarafından işletilmekte. Hiçbir hijyene dikkat edilmeden yapılan yemekler, kırık, kirli sandalye ve masada yenmekte. Buraların denetimini Pütürge veya Doğanyol Belediyesi mutlaka yapmalıdır.

Yazının özüne dönersek; Nemrut’un dünya mirası olduğunu kabullenmeyenlerin istekleri olmamalı.

Kesinlikle Nemrut’ta Malatyanın ezikliğine son verilmelidir. Malatya’dan Nemrut’a çıkanlar da insanca muamele görmelidir.