Yıl 1954-55 ilk mektep yılları okula başlamanın gurur ve heyecanı tüm öğrencilerde, Siyah saten ya da Sümer bankın kırçıllı önlüklükleri ile teneffüslerde okul bahçeleri cıvıl cıvıl, ayak yere basmaz hop cambaz, el, değişik oyunlar, beş dakikalık paydosa sığabilecek ne varsa eğlenebildiğimiz . Sonra hademenin elindeki zilin sallanması ile sınıflara koşuşup sıralarımızda yer almamız öğretmenimizin gelmesiyle derse başlamanın heyecanı.. Bunları hepimiz yaşadık..
Sabah evden okula gitmek için çıkarken çantamın yerleştirilmesi kadar, tırnaklarımın kesilmiş ve temiz olması, cebimde mendilimin bulunması da önemliydi.. Aynen sizlerde de olduğu gibi.
Çünkü tırnak ve mendil muayenesinde öğretmenime ve sınıf arkadaşlarıma mahcup olma endişesi vardı.
Rahmetli annem “çağam besmele ile sağ ayağını önce atıp çık” der bir yandan da önlüğümün ceplerine ceviz içi, kayısı çekirdeği, kuru üzüm kordu. O yıllarda öğrencilerin beslenme çantaları , termoslar falan yoktu.. susayınca da okulun musluğuna ağzımızı dayayıp kana kana içerdik.
Ancak rahmetli annem mendil olan cebime de yukarıda saydığım yemişlerden koyunca isyan ederdim kendimce “anne mendilim şıralanacak öğretmenim kızar öteki cebime koyduğun yeter” dediğimde
“Çağam O CEBİNE KOYDUKLARIMDA ARKADAŞLARININ HAKKI TENEFFÜSTE YERKEN ONLARLA PAYLAŞIRSIN, BELKİ ANNELERİ CEPLERİNE KOYMAYI UNUTMUŞLARDIR” derdi..
Paylaşım bilincini o yaşlarda bana aşılayan annemi ve tüm anneleri saygıyla anıyorum.
