BEN ÖĞRETMENLİĞİDE, DOKTORLUĞUDA ÇOK SEVEREK YAPTIM.
BUGÜN BİR ÖĞRETMENLİK ANIMI PAYLAŞACAĞIM
HÜSEYİN HOCA ÇOCUKLARLA ÇOCUK OLUYOR!
Çocukluğum Malatya’nın Eskimalatya’sında Hanardı sokakta geçti.
Bizim çocukluğumuz da köylük yerde, bağ bahçede çalışsın, eşek, inek, kuzu otlatsın, ev işlerinde yardımcı olsunlar, küçük kardeşlerine baksınlar diye çocuklar bilhassa kız çocuklar okula gönderilmek istenmezdi. Bu nedenle Öğretmenler mahallelere gelip çoğunun nüfus kağıdı bulunmayan çocukların boyuna bosuna bakarak okula kayıtlarını yaparlardı. Anneler, babalar Kayıt ettirmemek için çocukları ahırlara, samanlıklara saklarlardı. Ben 2 yıl kayıt yapan öğretmenlerin peşinden gidip
"Beni de okula yazın" diye yalvardım.
Yaşım küçük diye yazmadılar. Yaşım gelince babam elimden tutup Ahmet Kınık İlkokuluna götürdü.
"Size bir köle getirdim, eti sizin kemiği benim" dedi, okula kaydımı yaptırdı.
Türkan öğretmenimiz çok genç bir öğretmendi. Sınıfın en küçüklerindendim, birçok arkadaşın sakalı bıyığı çıkmıştı. Fişlerim ve yaptığım ödevleri bu benden büyük arkadaşlar çaldığı için fişimi kaybettim, ödevimi yapmadım diye, tırnaklarımız uzun diye ellerimiz kirli diye, mendilimiz eksik diye öğretmen el parmaklarımızın uçlarına cetvelin yan tarafıyla üçer, beşer defa vurduğu için çok canım yanardı. Bu nedenle halam oğlu Yusuf Gül ile birlikte uzun süre okuldan kaçmıştık.
Üniversiteye girmeden önce bir yıl Malatya Doğanşehir ilçesi, Erkenek beldesi ve Çömlekoba köylerinde öğretmenlik yaptım.
Erkenek’te 3. sınıf öğretmeniydim. Beldede kütüphane açmaya kalktım, belediye başkanı, oranın bakımını, temizliğini kim yapacak, başımıza iş açma diye şkayet edince, tam kütüphane malzemeleri geldiği zaman Çömlekoba köyüne sürüldüm. Burada birinci sınıf öğretmenliği yaptım. Aşağıdaki anım orayla ilgili.
Ben öğrencilerime şiddet uygulamama kararı almıştım.
Sabah sınıfta toplanıp Günaydınlaşıp, Andımızı okuduktan sonra çocuklarla şarkılar söyleyerek köy çeşmesine giderdik. Yanımda bir kalıp SABUN, bir TIRNAK MAKASI, bir TARAK götürürdüm.44 öğrencim ile tek tek ilgilenir, tırnakları uzun olanların tırnaklarını tek tek ben keserdim. Yanımda götürdüğüm sabunla hepsi ellerini yüzlerini sabunlardı. Bitti mi? Yoook bitmedi... Bir de götürdüğüm tarak ile ellerini yıkayıp tırnaklarını kestikten sonra kız çocuklarımın saçlarını tarar, örülebilecek saçları örer, varsa tokalarını takar veya bir ip, bir, lastik,bir bez parçasıyla örüklerini bağlardım.
Bir gün şalvarlı, pala bıyıklı bir yiğit Çeşmenin tepesine tünemiş sarı kehribar tesbihini çekip, sarma tütünden sigarasını tellendirirken benim yaptıklarımı izliyordu. Onun iki çocuğu benim öğrencimdi.
İzledi izledi sonunda "Hocam sende de ne sabır var, bunlarla uğraşıyorsun?" dedi.
"Eğer siz evlerinizde bunları yapsanız ben de çocuklarınıza ders vermek için zaman kazanırım"
dedim. Onun çocukları sonraki zamanda temiz ve düzenli geldiler.
Çeşme faslından sonra gene şarkılar eşliğinde okula döner derse başlardık.
Sınıftaki sıraları orta açık kalacak şekilde U şeklinde duvar diplerine yerleştirdiğimiz için sınıfın ortasında geniş bir alan vardı. Müzik dersinde bulabildiğim bir uyduruk mandolin çalar çocuklarla birlikte göbek atardık. Böyle bir zamanda yan taraftaki 2.-3. sınıf öğretmeni Ayhan bey bir sinir, bir hışımla kapıyı açtı
"Susun ulan eşek sıpaları ne gürültü yapıyorsunuz, sizin öğretmeniniz nerede" diye bağırırken birden sesi kesildi .Çocukların arasında beni farketmiş, boğuk bir sesle
"Hüseyin sen buradamıydın ?" dedi, özürler diledi. Daha sonra da herkese benim nasıl çocukların seviyesine indiğimi takdir ile anlatıp,
"Hüseyin hoca çocuklarla çocuk oluyor! Keşke ben de senin gibi yapabilsem"
diye yerindi.
